Herkese güzel cumartesileri! Bugün akşam Cemal Süreya'nın tiyatrosuna gidiyorum o yüzden çok heyecanlıyım. Sizlerle de geçen hafta izlediğim Interstellar filmi hakkında konuşmak istiyorum.
Benim izlediğim ilk uzay filmiydi. Daha önce uzayla ilgili bir film yapıldığını bilmiyordum. Uzun olması beni birazcık korkutuyordu, sıkılabilirim diye düşünmüştüm. Annemle gittik, bilmediğim baya bir uzay terimi falan vardı filmin her sahnesinde. Ama izlediğim en muhteşem filmlerde ilk 3e kesinlikle girer, bu sizin için nasıl bir anlam ifade eder bilemiyorum çünkü çok fazla film izlemiş bir insan değilim:) Ama bence gene de harikaydı.
İşte film gelecek zamanda geçiyor, artık dünya yok olmak üzere. İnsanların yaşayabilecekleri daha farklı bir gezegen keşfetmeye çalışıyorlar. Bunun için de ellerindeki en iyi pilot olan Cooper'ı seçiyorlar, ama nasıl seçiliyor falan hepsinin bir nedeni var. Ben filmin en başındaki her sahne ve olayı filmin sonunda nasıl bağladıklarına inanamıyorum. İzlediğiniz her şeyin bir nedeni olduğu gösteriliyor. Benim ağzım açık kaldı, tahmin edemediğim olaylar yaşandı. Filmin bitmesini hiç istemedim, 5saat de olsa izlerdim.
Kesinlikle izleyin, düşüncelerinizi benle paylaşın. Annem o kadar beğenmedi, acaba sizlerden de beğenmeyen çıkacak mı çok merak ediyorum:) Yönetmen Christopher Nolan ayrıca ne kadar kötü olabilir? Okuldaki en sevdiğim hocaya da söyledim izlemesini, bana haber verir büyük ihtimalle o da:)
En kısa zamanda görüşmek üzere, kendinize iyi bakın!:3
Mirhabalar! Pazartesi matematik bugün de ingilizce sınavına girdim ama yarın için ne ödevim ne de sınavım var. Sadece bu yılbaşı için hazırlamam gereken hediyeler var. Ailecek hediyeleri kendimiz yapmaya karar verdik, benim de tam aklımda bir şey vardı, çok eğelenceli olacak:)
Bugün sizlerle bir Cemal Süreya şiiri daha paylamşak istiyoum, buyurun:
fotoğraf
durakta üç kişi
adam kadın ve çocuk
adamın elleri ceplerinde
kadın çocuğun elini tutmuş
adam hüzünlü
hüzünlü şarkılar gibi hüzünlü
kadın güzel
güzel anılar gibi güzel
çocuk
güzel anılar gibi hüzünlü
hüzünlü şarkılar gibi güzel
Onun dışında bir tane daha şiir paylaşmak istiyorum, huzurlu bir akşam olsun:)
camdan
içkievinden çıkınca
camdan
demin oturduğum yere
baktım.
sigara paketimi
masada unutmuşum.
sandalyede
tıpkı benim gibi
oturuyor boşluğum.
bir eli alnında
benim gibi.
ama
biraz daha mı hüzünlü?
otururken de
biraz daha mı çıkarıyor
kamburunu?
biraz daha mı benziyor
babama?
bir yaş büyüğüm babamdan
ve rüzgar
bir törendeki gibi
çekiştirir durur
yağmurluğumu.
Ayrıca bu cumartesi Barış'ın ablasını da davet ettiğimiz Cemal Süreya tiyatrosuna gidiyoruz yehuy!:) Helin'in de Cemal Süreya'yı çok sevdiğini anlamıştım zaten, anneme de söylediğimde onu da davet etmemi istedi. Çok heyecanlı olacağa bezniyor. Bir daha görüşüne kadar kendinize iyi bakın o zaman!
Bugün yufka almaya giderken yolda bir kedi gördüm, eğilip yanıma çağırdım. Miyavlaya miyavlaya koştu bana doğru, sürtündü de sürtündü. Hemen kaldırımın orda da açık bir tane ıslak mama vardı, çoğu bitmiş içerisinde iki üç tanesi kalmıştı. Yere döktüm onu, yedi yavaş yavaş. Eve ağzımda kocaman bir gülümseme ile döndüm:)
Çok yoğun bir kasım ayı geçirdim aslında, her gün okumam gerekse de bazı günler uykuma yenik düştüm, bazı günler ise hiç zamanım olmadı. Aralık ayının 2günü ile birlikte bitirdim bu güzel kitabı. Sizlerle tekrar aldığım notları paylaşmak isterim, bu seferkiler daha çok diyaloglarda geçen beğendiğim kısımlardan oluşuyor, buyurun:
Legolas her zamanki gibi kuş misali hafif adımlarla yürüyor, ayakları sanki yerdeki otlara ancak değiyor, geçerken hiç bir ayak izi bırakmıyordu; elflerin verdiği yolluklarla ihtiyacı olan bütün gıdayı bulabiliyordu ve bu dünyanın ışığında gözleri açık yürürken bile zihnini elfçe rüyaların garip yollarında dinlendirerek uyuyabiliyordu.
"Smeagol hep yardım eder, eğer isterlerse, güsel güsel isterlerse."
Sam aniden güldü, bir şey komik geldiğinden değil, gönül hoşluğundan güldü.
Hobbitler yemek pişirmesini okuma yazma öğrenmeden önce öğrenirler.
Entlerin felsefesi "aceleye gerek yok".
Gandalf'ın isimleri:
Kuzeyde-Gandalf
Güneyde-İncanus
Batıda-Olorin
Cüceler tarafından-Tharkün
Elfler tarafından-Mithrandir
Not aldığım kısımlar bu kadar, en kısa zamanda görüşmek üzere hepinize iyi cumartesiler!:3
Şu anda youtube'da severek günlük videolarını izlediğim çiftin ayrıldığını öğrendiğim için birazcık üzgünüm. 4yıldır beraberlerdi ve seneye Ekim ayında evlenceklerdi. Genelde filmleri çift bir araya geldikten sonra bitirirler ya, sanki burda ayrılana kadar çekilmiş bir film ortaya çıkmış da onu izlemişim gibi hissediyorum. Uzun bir süredir de takip ediyorum, off off sanki ben ayrılmışım gibi.
Bir de dün akşam Lord Of The Rings'in ikinci kitabını bitirdim, yehuy! Yakında onunla ilgili yazım geliyor:) Ama bugün sizlerle konuşmak istediğim konu birazcık farklı. Size de hiç oluyor mu bilmiyorum ama Sedef'e bu durumu anlattığımda o da bana katıldı. Kafamın içinde küçükken kesinlikle yaşadığıma inandığım anılar var ama aileme bunu sorduğumda onay alamıyorum. Sanki bir rüyaymış gibi bulanık falan hatırlıyorum, her şey net değil ama yaşanmış olmalılar. Kısa bir süreç değildi gibiler. Neler mi bunlar?
Mesela kesinlikle küçükken yaz okuluna gitmiş olduğumu hatırlıyorum. Ama annem veya babam böyle bir şey olmadığını söylüyorlar. Anlattıklarım mantıklı gelmiyor olabilir çünkü abzürd şeyler hatırlıyorum. Beni servisle halamın evinin karşısındaki yere götürüyorlar, ama servis beni nerden alıyor bilinmiyor mesela. Hocamız falan yok, ben duvarda kendi kendime tenis oynuyor, ana okulundan arkadaşlarım var etrafta. Herkes beni çok seviyor, istediğim zaman istediğim yere gidebiliyorum bu alan içerisinde. Mesela dans ettikleri bir alan var, arada orda takılıyorum. Ya da yanlışlıkla korku filmi izlenen bir odaya giriyorum, 5dakka kalıyorum çok korkup çıkıyorum. Kantinden gazoz alıyorum, ondan sonra kusuyorum. Maden suyu içemememin nedeni bu(eğer yaşananlar gerçekse). Ondan sonra servis bizi evlere veya tekrar okula bırakıyor ama ben binmiyorum sanırım. Buraya geliş gidişimi hatırlamıyorum ama kesinlikle böyle bir süreç olduğunu biliyorum. Hayatımdaki en büyük gizem de bu sanırım.
Eğer sizlerin de böyle anıları varsa kesinlikle duymak isterim. En kısa zamanda görüşmek üzere kendinize iyi bakın!
Ay kusura bakmayın bu hafta sonu yazamadım maalesef! Ama güzel bir sebebim var, bir konferansa katılmıştım. Daha önce adını duydunuz mu bilmiyorum, Euroasia MUN. Yani EuroAsia Model United Nations Conference.
Okulda klüp olarak seçmiştim MUN'u. İngilizceyle alakalı olduğunu biliyordum, başka yerlerde konferansa katılındığını biliyordum başka da bir şey bilmiyordum. İngilizceyi severim, konferanslar da güzel olur hocaların takdirini kazanırım diye girdim. İlk günden itibaren tamamen bilmediğim bir dilde konuştular. Tamam ingilizceydi ama kullandıkları kelimeleri hayatımda duymamıştım, tamamen MUNun terimleriydi. Zamanla alışırım diye düşündüysem de öyle olmadı, konferansa kadar hiçbir şey anlamamıştım. Arkadaşlarımın anlatmasını istiyordum ama farklı bir şey söylemiyorlardı, sadece takım elbise giymem gerektiğini söylüyorlardı o kadar. Klüpler boş geçti bir kaç hafta, sanırım gideceğimiz Hacettepe okulundan mail bekliyorduk. Ben de bana anlattıkları kadarından başlayayım dedim ve kıyafet alışverişine çıktık anne babamla. Güzel bir takım elbise bulduk, etek aldık. Topuklu giyilmesi gerekiyormuş bir de, evdeki annemin botlarını giyecektim çünkü dünyanın en harika ayakkabıları, topukları da kalın. Gömlek yerine içime tişört giymeye karar verdim, saçlarımı da evdeki düzleştirme makinesiyle yapacaktım. Klasik göz kalemimi de çektikten sonra hazırdım, ha bir de lenslerim vardı tabii. Gözlükler kirlenir falan uğraşamam. Son hafta mail geldi bize, üç tane ülke ismi gönderilmişti. Altında da başlıklar vardı, DISEC, SOCHUM gibi. Yani bizim bir ülkeyi temsil etmemiz gerekiyormuş bu konferansta, altakki başlıklar da konferansta katılacağımız komitelermiş. Ülkelerimiz Azerbeycan, Polonya ve Yeni Zelandaydı. Tabii ki Lord Of The Rings'ten dolayı direk Yeni Zelanda'ya yöneldim ben. Deneyimli olanlar DISEC'i seçtiler, bu komitede ülkedeki siyasi ve savaş olayları falan tartışılıyormuş. Ben SOCHUM'u seçtim, insanların sorun yaşadıkları olaylar ve ülkenin gelişimi için çözümler üretilen bir komiteydi bu. Bu seneki konumuz ise insan haklarıydı. Yapmam gereken şey Yeni Zelanda hakkında genel bir bilgi edinip, ülkede insan haklarının neler olduğunu araştırmaktı. Bir de açılış konuşması yazmam gerekiyordu. Annemin de yardımıyla bunları tamamladım. Sadece bir haftamız vardı ama, geçen sene falan 2 ayda hazırlanmışlar, bize sadece 1 hafta verdiler, bu da birazcık sorun çıkardı açıkçası. Geçen hafta çarşambadan başlayıp pazar günü bitiyordu konferans. Her gün sabah 9da başlayıp 6da bitiyordu. Okulumuz da Hacettepeydi ve kesinlikle herkes ingilizce konuşuyordu.
İlk gün okuldan servisle gittik Hacettepe'ye. Okula girdiğimizde yanımızda hiçbir öğretmenin olmadığını fark ettik. 9lardan 8 kişi 10lardan ise 4 kişi vardı. Giriş yeri kalabalıktı ve insanlar birbirleriyle konuşuyorlardı. Bir süre sonra hocamız geldi, biz de dosyamızı ve yaka kartımızı aldık görevlilerden. İlk gün yapılması gerekenler insanlarla tanışıp müttefik olmaya çalışmak ve bir kaç konferansa katılmaktı. Benim ilk deneyimim olduğu için her gün ayrı ayrı çok eğelendim açıkçası ama Barış falan sıkılmıştı.
Konuşanın ilerleyişini hangi komitede olduğunuz etkiliyordu. İnsanlar isminizden önce komitenizi soruyor, aynı komitedeyseniz isminizi öğreniyorlar eğer değilseniz de gidiyorlardı. İlk günümüz böyle bitti, topuklulardan birazcık yorulmuştum lensler de gözümü yormuştu. İkinci gün asıl session denen tartışmaların yapıldığı konferanslar başladı. Anfilere gidip, ülkemizin yazdığı küçücük masalara oturduk. Açılış konuşmasının yapıldığı gündü Cuma. 45saniyemiz vardı ve benim hani bir yerden sonra alışırsın şeysi olmadı. Bütün konuşmam boyunca titredim, ondan sonra da titremeye devam ettim. Bu konferanslarda ortaya insan haklarıyla ilgili bir konu atılıyordu ve insanlar söz alarak düşüncelerini paylaşıyorlardı, tamamen ingilizce. Bir de tamamen resmi bir dille konuşuluyordu. Sessionların yapıldığı ilk gün baya bir zorluk çektim ama cumartesi ve pazar günleri baya rahattım, her şeyi anlıyordum.
Aslında ben de söz alıp konuşmayı çok isterdim ama o birazcık yemedi. Ve şunu öğrendim, bu konferansta önemli olan ingilizce falan değil, tamamen özgüven. Kesinlikle de katılacağım diğer konferanslarda söz almayı düşünüyorum.
Son gün iki tane session vardı ve DISEC komitesiyle SOCHUM birleşmişti. Sessionlar tamamen bittiğinde çok üzülmüştüm açıkçası, 4gün boyunca çok eğelenmiştim ve ortama daha yeni yeni ısınmaya başlıyordum. Bir tane kapanış seramonisi yapıldı ve konferans tamamen bitti. Ha bide, bize ülkelerimizin isimlerinin yazdığı kartları hediye ettiler ve imzalatmamızı istediler, dünyanın en güzel şeysi ya!
Bunun bana kattığı çok önemli şeyler oldu bu arada. Kesinlikle kendime daha çok güveniyorum, MUN'un ne olduğunu öğrendim ve diğerlerine katılıp söz almayı çok istiyorum, ilk konferansa göre güzel arkadaşlar edindim ve ingilizcenin resmi dilini az çok öğrenmeye başladım. Bitmesine sevindiğim tek şey ise her sabah saçımı düzleştirmeyecek olmam, topukluları giymeyip, lens takmayacak ve makyaj yapmayacak olmam. Yataktan kalktığım gibi okula gitmeye başlayabilirim tekrar.
Kendinize iyi bakın, hepinizin Aralık ayı kutlu olsun! Kış resmen geldi, benden mutlusu yok!
